Artiest info
Website
Myspace
HOUTHALEN - 24/03/12

Nico Wayne Toussaint, de Franse Bluesharpmeester heeft een stevige reputatie opgebouwd met zijn vurige live shows. Wie hem aan het werk gezien heeft weet dat Nico een echte showman is, een brok energie die zijn publiek meeneemt in een muzikale roes. Tijdens zijn CD release tour hadden we de gelegenheid hem enkele vragen te stellen.

We ontmoeten Nico Wayne Toussaint op het terras van zijn hotel in Houthalen. Later op die avond zal hij Blues in Bloom met een spetterende party afsluiten. Hij komt ons lachend tegemoet en na een eerste kennismaking laten we onze vragen op hem los.
We zijn vooral benieuwd naar de verhalen achter zijn nieuwe CD “Lonely Number”.

Lonely Number is je negende CD, uitgekomen in Europa op het Dixiefrog Label maar je bent naar Canada gevlogen om hem op te nemen?

Ja, de CD is geproduceerd door drummer Nicky Estor, baas van het nieuwe Canadese label Iguane Records. Ik ben daar naartoe gevlogen samen met mijn gitarist Florian Royo die vanavond ook mee van de partij is. De opnames hebben een week in beslag genomen. Lonely Number is het tweede album dat Nick geproduceerd heeft, de studio en het label zijn gloednieuw. Ook heeft hij op creatief niveau een bijdrage geleverd en aan enkele nummers meegeschreven. Hij heeft ook zijn stempel op het geluid gedrukt door zijn opnametechnieken. Het is een warm “roomy” geluid, een beetje retro ook. Je wil zeker weten waarom de titel Lonely Number is?

Ehm... ook... ja ik heb mij natuurlijk de vraag gesteld of er een verhaal achter die titel is.

Om te beginnen is het de titel van een van de songs op de CD. Ik geloof dat het de eerste keer is dat een song van mij ook de titel van het album is... nee sorry, het is de tweede keer.
Als je op zoek gaat naar een titel voor een CD kijk je uit naar iets dat goed klinkt natuurlijk.
Ik was op zoek naar iets dat niet algemeen was, je weet wel blues etc...

Wanneer ga je eigenlijk op zoek naar een titel voor je CD?

Als alles opgenomen is, dan komt de vraag hoe ga ik dat nu noemen. Lonely number sprak mij aan. Tegelijk is er ook iets “heavy”, iets zwaars in de term lonely number. Dat komt omdat deze CD niet alleen over “let’s have a blues party, it’s all swing and jiving” gaat. Nee er zitten heel wat persoonlijke verhalen in verwerkt. Lonely Number zelf is niet mijn verhaal maar gaat over iemand die mij heel dierbaar is. Een andere song die heel intiem is die ik geschreven heb is How Long to Heal...

Ja die is mij opgevallen, het is geen pessimistische song maar heeft een heel intense, zware atmosfeer...

Ja exact, het is ernstig. Een persoonlijk verhaal met een inhoud en deze inhoud is voor mij een zware ervaring. Weet je, tijdens live optredens is er altijd veel plezier, we bewerken de songs om te kunnen entertainen. Maar een album maken is een bladzijde in je leven omslaan. Gemiddeld breng je om de 2 jaar een nieuwe CD uit, in die tijd kan er veel gebeuren. Lonely Number hervat veel dat in mijn leven gebeurd is in de laatste jaren.

De talrijke samenwerkingen op je CD, is dat ook een resultaat van wat je in de laaste jaren beleefd hebt?

De hele plaat is een verhaal van vriendschappen en ontmoetingen.

Hoe kwam het tot een samenwerking met Rod Piazza voor dit album?

Ik heb drie jaar in de States geleefd voor ik de CD opgenomen heb. Daar heb ik Rod Piazza ontmoet in Californië.

Enkele samenwerkingen kwamen voor mij heel verrassend over. Die met de jonge gitarist JP Soars bvb, hoe ben je bij hem terechtgekomen ?

JP Soars is heel actief in het zuiden van Florida. Als ik daar aangekomen ben heeft iemand mij aangeraden naar hem te gaan kijken. Er was daar een Club die de Backroom noemde en JP speelde daar elke week. De woensdag trad hij op en de donderdag hield hij daar open jam. Ik werd daar met open armen ontvangen en de baas heeft mij aangeboden om samen met JP de woensdag op te treden.

JP heeft mij dus een deel van zijn showtime afgestaan, ik vond dat uiterst genereus van hem. Dat heeft mij heel veel geholpen, daardoor kreeg ik in Florida naambekendheid en kon ik met mijn eigen (Amerikaanse) band optreden. Vanaf het allereerste moment is JP heel belangrijk in mijn leven geweest, we zijn goede vrienden geworden.

Graag wil ik ook de bassist Kilmo vernoemen die mij ook in mijn begindagen in Florida veel kansen gegeven heeft om daar te spelen.

De Duitse saxofonist Tommy Schneller doet in onze contreien – geheel onterecht trouwens – geen bel rinkelen. Hoe is hij op je plaat beland?

Sinds enkele jaren verzorg ik masterclasses, een soort van Bluescamp dat eind oktober in Frankrijk doorgaat. Marc Tee was daar voor mijn tijd nog gitaarleraar en ging daar naartoe, met Willie Maze, Big Dave e.a. die daar allemaal workshops gaven. Gedurende een week worden er cursussen gegeven aan een zestigtal leerlingen. Marc is dan gestopt en de organisator Christian Boncour vroeg mij en Mr Tschang en nog andere Franse muzikanten de job over te nemen.

Ook Amerikaanse muzikanten waren daar aanwezig, de eerste waar ik mee gewerkt heb is Nick Moss. Dat jaar werd er ook een sax leraar uitgenodigd en dat was Tommy Schneller. Het heeft onmiddellijk geklikt tussen ons, ik heb hem voor enkele optredens naar Frankrijk uitgenodigd en ik was zijn gast in een blues nights reeks in Düsseldorf. We zijn dan in contact gebleven maar konden onze agenda nooit samenbrengen voor meer samenwerkingen. Tot ik dan aan een Rock’n’Roll nummer werkte voor de CD en dacht hier moet een sax bijkomen en de enige mogelijke sax was die van Tommy Schneller natuurlijk.

David Maxwell?

David Maxwell was pianist van Freddie King en James Cotton. Hij is 68 jaar oud en was nog leerling van Pinetop Perkins en Otis Spann. Hij is een uitblinker in de blueswereld. Elk jaar krijgt hij een Grammy nominatie, hij en Dr John... you know... die categorie... Met David heb ik in Boston nog een Live uitgebracht voor Dixiefrog (Transatlantic) in 2004.

Qua stijlen lijk je de luisteraar op een muzikale reis te willen meenemen. Klopt dat?

Ja ongetwijfeld. Ik blijf een Europeaan die Blues speelt, dit houdt volgens mij in dat je een andere visie hebt dan Amerikaanse performers. Deze visie is dikwijls zelfs gepassioneerder, maar we hebben een andere muzikale background in onze oren of we dat nu willen of niet.
De platen die ik in het verleden gemaakt heb hebben openingen en zijn niet helemaal in het bluesmilieu begrensd. Zo ook in deze laatste CD, de Blues neemt er een grote plaats in maar er zit bvb ook een song in die tot de latino cultuur behoort die Moliendo Café noemt.
Het is een knipoog naar de jaren die ik in Florida doorgebracht heb, en ook Californië waar ik veel met Mexicanen optrok. Bovendien is ook daar een persoonlijk verhaal dat mij geraakt heeft aan verbonden.

De reis gaat dan verder naar Memphis?

Ja de South Florida Blues Society koos mij in 2010 als vertegenwoordiger voor de Blues Challenge (IBC), tijdens mijn verblijf heb ik Memphis Hat geschreven. De vrouw van onze drummer kocht zich daar een nieuwe hoed en... hop... dat was de aanleiding voor een song. Als een song dan ook daadwerkelijk opgenomen wordt, krijgt het verhaal erachter een soort van markering en dat doet mij veel plezier. De resterende songs op dit album zijn echte bluessongs, het is een van mijn meest op blues gefocuste albums geworden.

Kun je mij iets vertellen over je laatste live CD met Fred Chapellier en Neal Black?

Ah... een ander op vriendschap gebaseerde CD. Ik ken die twee sinds vele jaren, Neal sinds 2003 geloof ik. Neal heeft ook aan sommige songs meegeschreven. Begonnen is dit verhaal met Neal die een concertreeks speelde in de Meridien en ons als begeleiding gevraagd had.
Dixiefrogbaas Philippe Langlois die in de zaal was hield van de energie van deze formatie en bood ons aan een live CD op de markt te brengen: “B.T.C Blues Revue”.

Je organiseert ook Blues reizen naar de US?

Ja in samenwerking met Christian Boncour van de Franse vereniging Blues Station. Deze mensen hebben heel wat betekend voor de blues, met hun inzet hebben ze al veel grote Amerikaanse blues acts naar Frankrijk gehaald. Dit jaar vertrekken we met een groep van 18 mensen. We gaan naar het Tampa Blues Festival, maar ik wil ook mijn ervaring delen en de mensen naar minder bekende clubs in Chicago brengen waar ze anders hoogstwaarschijnlijk nooit zouden komen. Ik wil graag de mensen laten kennis maken met het alledaagse leven, ze naar plaatsen brengen waar de lokale bevolking naartoe gaat dus het is eventjes anders dan de gemiddelde toeristische reis.

We moeten bijna afsluiten, kun je ons nog iets vertellen over de bezetting van vanavond op Blues in Bloom ?

Graag. Vanavond ben ik hier met Florian Royo, een uiterst getalenteerde gitarist uit Bordeaux. Daar hij niet zelf zingt is zijn carrière verbonden aan de bands waar hij mee gewerkt heeft. Met de bassist en drummer werk ik al sinds jaren op regelmatige basis. Bassist Antoine Perrut, we werken samen sinds 2006. Antoine speelt contrabas op de CD Blues Entre Les Dents. Guillaume Destarac speelt drums.

Nico het was een groot plezier met je over je nieuwe CD te praten en Rootstime wenst je veel succes voor de toekomst. Bedankt voor je tijd.

Graag gedaan!

Dani